Από τη στιγμή που έγινε γνωστό πως ο Ζινεντίν Ζιντάν αναλαμβάνει τα ηνία της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν περίπου αναπόφευκτο πως θα βρεθούν εκείνοι που θα κάνουν λόγο για την μεταχρονολογημένη απάντηση της Ρεάλ Μαδρίτης στο φαινόμενο Γκουαρντιόλα και την Μπαρτσελόνα.
Ως σκέψη πιθανόν να μην στερείται ολότελα λογικής, όμως η βάση της -κατά την ταπεινή άποψη της ασημαντότητάς μου- είναι λανθασμένη.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά, ας ξεκινήσουμε με το προφανές: η Ρεάλ Μαδρίτης δεν είναι Μπαρτσελόνα και το μέγεθος της «βασίλισσας» τέτοιο που δεν χρειάζεται να αντιγράψει κανένα επιτυχημένο μοντέλο κάποιας άλλης ομάδας. Η τροπαιοθήκη της, άλλωστε, από μόνη της αποτελεί πειστική απάντηση…
Καστιγιάνοι και Καταλανοί δεν αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος για να είναι τόσο εύκολο απλά να το… γυρίσεις, αλλά δύο εντελώς ξεχωριστές περιπτώσεις. Μπορούν να συγκριθούν, να ανταγωνιστούν η μία την άλλη, αλλά σε καμία περίπτωση να φορέσει η μία τα παπούτσια της άλλης.
Ο Ζιντάν, ως μέγεθος, είναι τόσο μεγάλο που δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με κανέναν. Ο χαρακτήρας του δεν έχει την παραμικρή σχέση με εκείνον του Γκουαρντιόλα που ως προσωπικότητα ήταν και παραμένει εξωστρεφής, παρεμβατικός και δυναμικός.
Ίσως ούτε να προϋπήρξε ούτε να υπάρξει ποτέ ξανά ηγέτης, «δεκάρι», «αρτίστας» ή απλά παιχταράς που να ήταν θορυβώδης μόνο με την απόδοσή του στο γήπεδο, όσο ήταν ο «Ζιζού», με εξαίρεση ενδεχομένως την «κουτουλιά» στον Ματεράτσι. Ως ποδοσφαιριστής θυσίαζε πάντα το «εγώ» του, το οποίο ερχόταν μονίμως σε δεύτερη μοίρα πίσω από την ομάδα και την αγάπη του για αυτό που έκανε.
Άλλωστε, μιλάμε για τον τελευταίο ποδοσφαιριστή που είχε τόσο ταλέντο και επαγγελματισμό που δεν χρειαζόταν να παίζει σαν... υπεράνθρωπος, ζογκλέρ ή εξωγήινος για να φανεί το μεγαλείο του...
Τα «σημάδια» λένε πως ο Ζιντάν δεν θα δοκιμάσει καν να βαδίσει στα ίχνη του συγκρουσιακού Πεπ, αλλά θα ακολουθήσει το παράδειγμα του ανθρώπου που υπήρξε συνεργάτης, του Κάρλο Αντσελότι. Διαχρονικά, το μεγαλύτερο ατού του Ιταλού υπήρξε όχι η διαχείριση των ποδοσφαιριστών, αλλά εκείνη των ανθρώπων. Αν δίπλα του κατάφερε να μάθει πώς να κάνει το ίδιο, ο Γάλλος θα έχει κερδίσει το μισό στοίχημα και θα έχει βάσιμες πιθανότητες να γιγαντώσει τον προσωπικό μύθο που έχτισε ως παίκτης. Να μην γίνει ο νέος... οποιοσδήποτε, αλλά να μείνει ο αξεπέραστος (και ως κόουτς) Ζιντάν!
Δεν θα είναι εύκολο… Το τεράστιο «εγώ» του Ρονάλντο, η δυσαρέσκεια του Μπέιλ και το στράβωμα του Χάμες Ροντρίγκες είναι μόνο λίγα από τα προβλήματα σύνθεσης με το οποία βρίσκεται ήδη ενώπιος ενωπίω ο Ζιντάν. Δεν είναι τυχαίο πως στις πρώτες του δηλώσεις έσπευσε να δώσει διαβεβαιώσεις σε αυτούς και τον Μπενζεμά σχετικά με το μέλλον τους. Ωστόσο, αν θέλουμε να λέμε αλήθειες, θα πρέπει να αναφέρουμε πως ο νούμερο ένα κίνδυνος γι’ αυτόν δεν εντοπίζεται στο χορτάρι του γηπέδου, εκεί θα φανεί κατά πόσο οι ικανότητες του ως τεχνικού συγκρίνονται με εκείνες που διέθετε αναμφισβήτητα ως παίκτης, αλλά στα επίσημα του «Μπερναμπέου».
Ο Φλορεντίνο Πέρεθ και στην περίπτωση του Αντσελότι έδειξε πως πέρα από την προτίμησή του στις λαμπερές και δαπανηρές προσθήκες στο ρόστερ της «βασίλισσας», δεν είναι και ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί σε έναν προπονητή.
Η αγάπη του κόσμου για τον άνθρωπο που χάρισε το ένατο Champions League στους «μερένχες» θα είναι ασπίδα, αλλά για λίγο. Ο χαρισματικός Ζιντάν θα πρέπει σύντομα να την εκμεταλλευτεί για να παραμείνει στη θέση του. Και αν εξαιρέσει κανείς πιθανόν τους φανατικούς οπαδούς της Μπαρτσελόνα, μάλλον δεν υπάρχει άνθρωπος που θα ήθελε να τον δει να αποτυγχάνει. Ούτε καν ο… Ματεράτσι!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
